#09.05.

Miłość rośnie wokół nas

     Masło orzechowe i miód. Mieszane razem, aż połączą się w jednolitą masę, o gładkiej konsystencji. Prosty zabieg, a mimo to musiał być u mnie nadzorowany przez kogoś, kto tylko czekał, by dorwać się do miski i łyżki.

     - Jesteś pewna, że dobrze wymieszałaś? - Nick prawie wisiał mi na ramieniu i sceptycznie przyglądał się temu, co robię. 

    Jakbym naprawdę była ciemna w tym, co chciałam zrobić, by jeszcze bardziej poprawić humor sobie i przyjaciołom.

     - Tak i ty też powinieneś - odpowiedziałam mu i dźgnęłam łokciem w żebro. - Przecież nie robię tych batonów po raz pierwszy. Trochę zaufania, okej?

     Mężczyzna mruknął coś pod nosem i zerknął za siebie, co widziałam kątem oka. Mogłabym przysiąc, że wpatruje się teraz w Chloe, która wraz z bratem siedziała przy stole i debatowała nad tym, jak rozmieścić kolejnych gości, by wszyscy przyjeżdżający w przyszłym tygodniu czuli się u nas komfortowo. To jego spojrzenie nie należało do tych, którymi obdarza się mało ważne osoby. Takie spojrzenie zarezerwowane jest tylko dla wyjątkowych ludzi.

     Zaczął się maj, kasztany zaczęły kwitnąć i jakoś tak więcej par widać na chodnikach i na plaży. Jakby pyłek zawierający w sobie jakąś chemiczną mieszankę unosił się i nagle opadał, czyniąc zakochanymi kolejne osoby. To dość ciekawe doświadczenie - obserwować, jak rodzi się miłość wśród osób, które do tej pory wydawały mi się dalekie od zakochania.

     Musiałam odchrząknąć, by z powrotem zwrócić uwagę Nicka na wyrabiane właśnie ciasto.

     - Już wiesz, co chcesz w tych batonach poza płatkami owsianymi i rodzynkami? - zapytałam, wsypując do masy kolejne składniki, w tym sporą szczyptę cynamonu i dwie łyżeczki siemienia lnianego. Bo jak już ma być zdrowo, to przy okazji też tak, jak ja lubię.

     - A wybrałem. - Podał mi dwa opakowania, które chroniły w sobie daktyle i słonecznik, po czym ponownie spojrzał na Chloe.

     - Mógłbyś jej powiedzieć - zauważyłam i dosypałam również żurawinę i pestki dyni.

    Nick chyba nie do końca wiedział, o co mi chodzi.

     - Co niby miałbym jej powiedzieć?

     Porzuciłam łyżkę, by dłonią połączyć w misce składniki suche z gotową już masą.

     - Że ci się podoba i że ją lubisz trochę mocniej, niż Vincent będzie w stanie to zaakceptować.

     To również ładny widok. Te spojrzenia i gesty, z których da się wyczytać uczucia, to szybsze bicie serca, które staje się słyszalne dla innych ludzi... Maj jest chyba tym miesiącem, kiedy najbardziej lubię przyglądać się mijanym osobom i starać się dostrzec w nich, czy kogoś kochają i czy są kochani. To pozwala mi myśleć, że na świecie istnieje jeszcze piękno, które wszyscy widzimy, podziwiamy zachwyceni i określamy właśnie mianem miłości. 

    Składniki połączyły się w ładną całość, która potrzebowała już tylko jednego - odrobiny mleka.

     - Skąd wiesz? - zapytał mnie Nick, znowu wieszając mi się na ramieniu. - Matt ci powiedział? A to zdrajca!

     - Nie musiał. To widać, Nick. A ty akurat wyglądasz ostatnio na bardzo zainteresowanego Chloe. 

    Miłość kwitnie także w moim najbliższym otoczeniu. W dodatku sama zaczęłam się z kimś spotykać i choć to naprawdę świeża sprawa, czyni mnie szczęśliwą.

     Jednolitą masa ląduje w formie na papierze do pieczenia i może zostać schowana do lodówki.

     - Gotowe - oznajmiam Nickowi. - Teraz trzy godziny niech się chłodzi, później pokroję, o ile nie zapomnę.

     - A co, jeśli zapomnisz? - W głosie współlokatora czaił się lęk.

     Wzruszyłam ramionami.

     - Wtedy przeleży całą noc i batony będą idealnym śniadaniem.

     - Co mam robić, kiedy będę musiał na nie czekać?

     Życzę ci, byś zawsze umiał dostrzec miłość na czas i byś zawsze był gotowy przyjąć ją, jak i komuś ofiarować. Bo miłość to siła, która czyni nas niezwykłymi.

     Uśmiechnęłam się do przyjaciela.

     - Możesz wykorzystać te godziny na to, by przypodobać się Chloe. Wiesz, ładnie wyglądacie, moglibyście był fajną parą. Chyba zaryzykujesz?

     Nick nic nie odpowiedział, jedynie skinął mi głową i podszedł do stołu, by dołączyć do rozmowy rodzeństwa. Usiadł obok Chloe i swoje spojrzenie kierował na nią, starając się zwrócić na siebie jej uwagę.

     To wyglądało na takie proste. Naprawdę chciałam, by - jeśli ich uczucia sa odwzajemnione - spróbowali być kimś więcej. Moje błogosławieństwo mieli.

     Ale Vincent, starszy brat i najlepszy kumpel, mógł mieć inne zdanie. Choć chyba bardziej martwiłam go ja, co wnioskowałam po jego spojrzeniach.

     Nie myślałam o tym jednak za wiele. W końcu jutro kolejna kawa z Aidenem. Ta znajomość naprawdę zapowiada się na coś większego. 

     Tylko czy każdego to cieszy?