#30.01.

Do I look lonely?

     Gdybym nie miała tego, co mam i nie mogła o tym mówić, pewnie spotkałoby mnie w pociągu to samo, co dziewczynę, która nim ze mną wracała ze stolicy. Zajęła miejsce szybciej niż ja, na ukos ode mnie, i przez większość drogi wpatrywała się w okno, jakby czegoś za nim szukała. Była cicha, wręcz nieobecna, a ciemne ubrania sprawiały, iż wyglądała na kogoś żałobie. Może właśnie to sprawiło, że mijający ją, niewiele od niej starszy chłopak zapytał, dlaczego wygląda na samotną.
     Nie przysłuchiwałam się jej odpowiedzi, ale zaczęłam się zastanawiać, czy ja także mogę tak wyglądać w oczach innych? Kolory mojej kurtki, swetra i spodni również nie należały do najjaśniejszych, właściwie jedynie jasne były moje trapery. Ale czy to o czymkolwiek świadczy, co siedzi mi w głowie? W chwili obecnej jestem szczęśliwsza, niż byłam kiedykolwiek wcześniej, wydaje mi się, że widać moją radość z życia wypisaną na twarzy, nawet jeśli też wyglądałam przez część podróży na zewnątrz. Miło, że kogoś zainteresowało, czy wszystko w porządku, ale czy czasami nie idziemy ze swoją oceną za daleko?
     Życzę ci, byś nie tylko dostrzegał innych i ich potrzeby, ale przy tym nie bawił się w jurora czyjegoś życia, bo możesz się nieźle omylić.