Średnik

Mówisz, że nie powinnam

- twierdzę, że się mylisz.

Mówisz, że nie warto

- po raz kolejny chwytam za ostrze.

Mówisz, że to po prostu złe

- rozcinam dwukrotnie skórę.

Mówisz, że zaczynam wariować

- ja tylko tworzę tarczę,

by przetrwać kolejny dzień, 

a z ran wychodzą skrzydła

za słabe, by unieść mnie

w kosmos.

Może teraz przestanę się bać

myśli o wiatrówce.

Może teraz przestanę się bać

myśli o potłuczonym szkle.

Może teraz przestanę się bać

myśli o pełnym strzał szale.

Może teraz przestanę się bać

myśli o dłoniach na szyi.

Może teraz przestanę się bać

myśli, że moje życie runie

jak domek z kart.

Dwie czerwone kreski,

a między nimi stawiam

średnik.